Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/345

słyszał szmer na podwórzu, niecierpliwość odbiła mu się w rysach.
 Po chwili przeze drzwi zajrzał Oryż, robiąc znak Magdzie, by wyszła.
 Zatrzymał ją Filip.
 — Zostań! To baronowa przyjechała: niech wejdzie. Chcę, byś tu była!
 Spostrzegł, że odmówić chciała: więc za rękę ją ujął i dodał głębokim, smutnym tonem:
 — Umierającym nic się nie odmawia, a to, co mam do powiedzenia, możesz słyszeć bez ujmy godności. Zostań! to moja ostatnia prośba.
 Skinęła głową i otworzyła drzwi, milczącym ruchem dając znać baronowéj, by weszła.
 Piękna pani pierwszy raz w życiu była trwożna i niepewna, co robić.
 Była na łasce i niełasce człowieka, którego zdradziła i oszukiwała, i kobiety, którą obraziła i skrzywdziła.
 Była czarno ubrana, blada i drżąca. Podniosła oczy: spotkała zimny wzrok Magdy; spojrzała na Filipa: patrzył na nią przejmująco ostro, badawczo. Milczenie ciężkie trwało minut parę, które jéj się wydały godzinami; wreszcie chory rzekł:
 — Nie spodziewałaś się pani widzieć mnie jeszcze i nie myślałaś lękać się mnie, jak upiora.
 ...Magdo, zamknij drzwi, moją spowiedź ty tylko przyjmiesz, a ona niech słucha.