Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/38

 — Ja téż z nią nie myślę się narzucać. Od jutra nie płacę za pracownię.
 — Nie piać, ale się nie gniewaj, bo każdy pozna, że mówi przez cię wielka obrażona miłość...
 — Wcale się nie zapieram. Wychowałam go dla siebie, a nie dla jakiéjś baronowéj.
 — On też jéj za stryjenkę i opiekunkę nie uważa! — zaśmiał się Oryż.
 — To jest cudowna kobieta — ozwał się pan Sylwester. — Ale ja się jéj boję.
 — Nabierz pan odwagi, bo chce zwiedzić pana muzeum i trochę pobałamucić właściciela. Namówiłam ją dzisiaj do tego przy pozowaniu.
 — Święty Wojciechu, strzeż mnie! — zawołał Sylwester z udanym strachem, a w rzeczy saméj mile połechtany zajęciem pięknéj pani.
 — Zjedz trochę belladonny, staruszku, zjedz — dogadywał Oryż. — Masz strawny żołądek: nie otrujesz się!
 — Więc była dziś u pani? Jakże portret? Cudowny... Marszałek prosił mnie dziś o protekcyę do naszéj artystki.
 — Marszałek? Dawaj mi go pan! — zawołała Magda. — Co za pyszna głowa! Tego bym malowała z rzetelną przyjemnością.
 — Skąpy jest i chciwy!
 — A to mu zapłacę jeszcze, jeśli się zgodzi! — zaśmiała się artystka. — Zatrzymam portret, a jemu dam kopię!