Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/40

ubliżające godności kobiecéj, niż jego nieokrzesanie — odparła spokojnie. — W intencyi on mnie nie obraził. Pozór trzeba wybaczyć, jak źle wychowanemu dziecku.
 Odkryła portret. Sylwester ręce złożył.
 — Żywa, oddycha, krew w niéj krąży: to arcydzieło! Pani siebie przeszła!
 Artystka prędko zasunęła płótno.
 — Słuchać pana nie mogę. Pan się nie zna: tysiące błędów! Będę jutro poprawiała.
 — Nie godzi się. To cudo. Klękajcie narody!
 — Milczże pan przez litość i jedźmy!
 Majorową zastali w przedpokoju, gotową do wyjścia.
 — Jedziesz z nami? — zapytała Magda.
 — Nie mam czasu. Stróż mi mówił o trojgu sierot po szewcu. Muszę się o nie dopytać. Mam też interes do siostry Róży u szarytek.
 Magda nie nalegała. Życie artystyczne wyrobiło w niéj samodzielność i dojrzałość.
 Wsiadła bez żadnéj złéj myśli do powozu pana Sylwestra i cieszyła się niefrasobliwie piękną pogodą, ruchem ulicznym i spotykanemi typami.
 Znajomi, widząc ją, witali z uśmiechem.
 Miała-bo wielu przyjaciół, z powodu szczerego i wesołego usposobienia, a bardzo mało zawistnych z powodu zupełnego braku pychy i zarozumiałości.
 Była zupełnie szczęśliwą i swobodną.