Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/43

 — A ten! — odparła lakonicznie kobieta.
 — Hm, trzebaby go zdjąć i obejrzéć. A jakąż cenę pani za to chce?
 — Ja go nie sprzedaję! — rzekła kobieta żywo oburzona samem przypuszczeniem. — To gospodarz za komorne.
 — A gdzież gospodarz?
 — Nie wiem. Ten grunt ktoś nabył niedawno. Domek mają znieść. Ma być jakaś fabryka. Wiem, żem winna za komorne; mają prawo wziąć obraz, bo nic więcéj nie mam, oprócz dziecka, które umiera.
 Odwróciła się od nich i usiadła znowu przy tapczanie, ale się już nie modliła. Twarz jéj stała się ponurą i zawziętą. Patrzyła przed siebie z wyrazem dzikiego buntu.
 — Co jest dziecku? — spytała Magda, pochylając się nad niem.
 — Śmierć! — burknęła kobieta. — Wodą a trawą człowiek się nie nakarmi. Starszy dłużéj wytrzyma, bo rozum ma, a takie małe, to co ma zrobić? Kładzie się i gaśnie!
 Dziecko było istotnie tylko cieniem. Spało a raczéj zamierało z wycieńczenia.
 Pan Sylwester podszedł także i rzekł:
 — Czemużeście mu dali do tego stopnia zmarnieć? To zgroza!...
 — W piersi nie mam mleka, a krwi by nie piło — odparła kobieta dziko.