Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/46

 Wyprawiwszy go, powróciła do kobiety, któréj łzy ulżyły nieco, bo rzekła łagodniéj:
 — Możeż to być, że on wyżyje?
 — Doktor zaraz będzie. Niech pani teraz sama trochę mleka wypije i będzie dobréj myśli. Zrobi się wszystko, co w ludzkiéj mocy, aby chłopak wyzdrowiał wam na pociechę.
 — A za co pani tyle robi? Ja pani niczem się nie wypłacę!
 — A owszem wypłaci mi pani dobrém słowem i uśmiechem. Od téj wypłaty nie zwolnię!
 Mówiła to serdecznie, szczerze, aż kobieta znowu płakać zaczęła, zwalczona w swéj zaciętości.
 — O, byle on żył, to krew dam za panią! Byleby on żył i bylebym żebrać nie potrzebowała! Nie umiem tego, nie mogę.
 — Nie, nie. Znajdzie się praca, zajęcie i spokój. Otóż i doktor.
 Pan Sylwester przywiózł swojego medyka, znajomego Magdy. Już wiedział, do kogo jest wzywany, i życzliwie zajął się chorym.
 Uspokoił matkę, dał polecenie, obiecał codzień odwiedzać.
 — Ale matkę trzeba gwałtem zmusić do snu i wypoczynku, bo inaczéj ona umrze. Trzeba tu będzie przysłać szarytkę na dni kilka — rzekł do Magdy.
 — Ja pójdę do sióstr — ofiarował się Oryż — i zaraz jedną przyprowadzę.