Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/64

 — Pani ma nadwornego malarza! — uśmiechnęła się Magda z ukłonem.
 — A gdy portret będzie skończony?
 — Mogę pani wymalować portret Filipa, który dotychczas pewnie oczu nie spuścił ze schodów, czekając na panią.
 — O, może poczekać. To zdrowo!
 — Zapewne. On nawet nie zrozumie, że to jest zimny rachunek.
 — Wcale nie rachuję. Owszem, lubię go bardzo i już idę, chociaż miałabym jeszcze z panią wiele do mówienia. Do jutra zatem!
 Wyszła.
 Magda przez chwilę zachowała swobodny wyraz twarzy, potém odetchnęła głęboko i otworzyła okno. Świeże powietrze owiało ją, a ona, nagle zmieniona i posępna, patrzyła na lipę, której liście wrzesień pięknie wyzłacał.
 Nie zauważyła, że do pracowni wszedł Oryż, spojrzał na zamyśloną dziewczynę i stał, wahając się, czy przemówić. Wreszcie potrącił stołek i, jakby jéj nie widział, począł, gwiżdżąc, przerzucać kartony.
 Obejrzała się.
 — Czego pan szukasz?
 — Wczorajszego humoru pani.
 — Gdzieś tam leży obok pana dowcipu.
 — Dziękuję. Odnajdę!