Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/67

nek śmierci, zadeptującéj pochodnię i napis: Securitati perpetuae.
 Wtedy wyprostowała się i rzekła poważnie:
 — Nazwiemy to: Kult pamięci! Dziękuję panu za akompaniament!
 — Magda, gdzie się podział Filip? — zawołała majorowa, zaglądając przeze drzwi.
 — Posłałam go po fotografie z podróży. Mamy go z obiadem nie czekać, bo miał wstąpić do pracowni.
 — Uhm! do pracowni! — zamruczał Oryż, ale urwał, skarcony wzrokiem Magdy.
 — Zawsze coś robicie nie w porę. Mógł to załatwić po obiedzie! — burczała majorowa, odchodząc.
 — Nie wspominaj pan téj baronowëj. Bo i poco! — rzekła artystka półgłosem. — To położenia nie poprawi, a rozdrażni ją niepotrzebnie i jego do nas zniechęci.
 — Są ludzie, którym się wszystko wybacza, bo są albo niczem, albo wszystkiem. Jestem pewny, że Osiecki jest wszystkiem dla pani, i będę już milczał! — odparł Oryż, ruszając pogardliwie ramionami.
 — Byłeś pan dzisiaj u Boińskiéj? — spytała, nie podnosząc kwestyi.
 — Byłem. Okarmiliśmy chłopca i znowu się pogorszyło. Ale zna pani ich historyę?
 — Nie; zkądże?
 — Ja znam ze wspomnień młodości. Mam w Bu-