Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/77

 — Jakże tak można? Przynieś ją pan tutaj. Przeczytamy razem i gawędząc, będziemy pracowali. Ustąpię panu stołu pod oknem do roboty.
 — Aha, przynieś książkę. Kiedy jéj już niema. Onegdaj był u mnie komornik i zostawił w budzie tylko grzebień i poduszkę.
 — Cóż będzie?
 — Albo ja wiem! Niech o tém myśli Fink, który mi dał zaliczkę.
 — To idź pan do niego i opowiedz zdarzenie.
 — Eh, nic pilnego. Mam jeszcze obiad zapłacony do końca września. Jak będę głodny, to pomyślę. Wziął znowu książkę i czytał:
 „Atoli sam skutek uiścił, że sztuka z fałszem o ścianę chodzi, a prawdę ciemnotami gmatwa; bo gwiazdarze, zgadłszy po części o niepowrocie jego do miasta, reszty sami nie wiedzieli, że się po blizkich wioskach i brzegach, często pod samemi murami przejeżdżając, ostatniéj starości miał dopełnić.“
 Dzwonek w przedpokoju przerwał czytanie i po chwili do pracowni wszedł Filip, obładowany paczkami.
 — Tak cicho! — zaśmiał się.
 Magda wstała i poznajomiła ich z sobą. Podali sobie dłonie, mierząc się badawczym wzrokiem.
 — Co za małpa! — pomyślał Filip.
 — Co za lala! — pomyślał Oryż.
 — Przyniosłem cały mój artystyczny bagaż z po-