Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/80

uważam. Ale o mnie ze swoją baronową nie mów; to sobie zastrzegam, bo ztąd wyniknie to, że stracisz jedyną wierną ci duszę i dłoń szczerą, a ja-bym chciała, żebyś mnie zachował... na ciężką godzinę!
 — Magda, mówiłaś inaczéj, ongi, w Rzymie! — rzekł z uśmiechem, zaglądając jéj w oczy.
 — Dziwię się, że pamiętasz, gdy ja nie wspominam!
 — Pamiętam i zły jestem, że ktoś zajął moje miejsce.
 — A tyś moje zachował? Wiesz, nie cierpię podobnéj rozmowy i nie rozumiem ciebie! Wczoraj wybrałeś mnie za powiernicę swojéj miłości... dzisiaj przypominasz sobie stare historye i gniewasz się, żeś mnie stracił! Powinieneś być rad mojemu zapomnieniu.
 — Bynajmniéj. Kochałaś mnie, teraz drwisz! To mnie złości.
 — Wolałbyś zatem, żebym ci urządziła scenę z melodramatu i oblała witryolem baronową? Co to, to nie, mój drogi. Ustępuję jéj z drogi i żadnéj pretensyi nie roszczę ani do ciebie, ani do niéj!
 — Więc jestem już niczem dla ciebie?
 — Nie będę drugą! Ale co ci jest? Musiałeś mieć jakąś przykrość od niéj?
 — Zkąd wiesz?
 — Nie wiem, ale czuję.