Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/88

 — Diesięć centów od tysiąca.
 Magda rzuciła nożyczki.
 — A toś szalona za tę cenę oczy tracić!
 Berwińska ruszyła brwiami.
 — Gdy się wprawić, nie takie to straszne. Robi się machinalnie i na wieczór ma się zarobku około pół guldena. Dobre i to!
 — Ty jeszcze z tego zarobku kupisz sobie kamienicę! — zaśmiała się Magda.
 — Po co mi kamienica! Chciałabym na starość mieć mały domek z ogródkiem, kędyś na skraju przedmieścia i pól. Hodowałabym sobie róże i sadziła warzywa.
 — A prędko dojdziesz do tego marzenia?
 — Nie wiem. Tymczasem właściciel upatrzonéj przezemnie posesyi droży się z ceną.
 Magda nie pytała się daléj. Berwińska, gdy mówiła o sobie, zbywała to krótko i obojętnie, jakby rzecz nie wartą rozmowy.
 Znały się z Magdą ze szkół w Dreźnie. Wtedy Berwińska była wesołą dziewczyną i uchodziła za majętną. Pustak to był i swawolnica, przytém zdolna i inteligentna. Nagle pewnego dnia ojciec ją wezwał depeszą. Pojechała na czas jakiś i nie wróciła wcale. Po pięciu latach Magda ją spotkała wypadkiem na ulicy w Krakowie i była już taka, jak obecnie. Pracowała w litografii, mieszkali z ojcem w ruderze. Magda nie śmiała jéj o nic pytać, bo czuła,