Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/89

że to życie wielka katastrofa zniszczyła, i nie chciała urazić może już zabliźnionych ran.
 Znalazła w Berwińskiéj wielką głąb i delikatność uczuć, spokój i pogodę sądu, szczerą radę i życzliwość. Mówiła tedy o sobie, a Berwińska słuchała chętnie, stała się jakby jéj spowiednikiem i doradcą. Z czasem stosunek ten stał się dla Magdy potrzebą i coraz się zaciśniał.
 A przez ten czas Berwińska ani razu przecie nie wspomniała o sobie, nie odkryła swych ran i duszy.
 — Skończyłaś baronową? — zagadnęła.
 — Lada dzień. Zapiszę go sobie radośnie w kalendarzu.
 — Cóż? Kapryśna? Nie rada z twéj pracy?
 — To nie, ale jéj nie cierpię.
 — Oho! Masz takich, których nie cierpisz. A wiesz, czego to dowodzi?
 — Nie.
 — Że masz takich, których kochasz.
 — No, pewnie. Marynię zaraz z brzegu.
 — Nie o tém mowa. Masz kogoś... jednego.
 Magda trochę się zarumieniła.
 — Ty wiesz i to przecie! — odparła.
 — Zawsze to samo! To cię przepraszam za posądzenie i wracam honor.
 — Teraz to nie honor, ale głupota. Przyszłam do ciebie, jak do chirurga na operacyę. Chcę ztąd wyjść zdrowa.