Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/94

 — Więc wrócił?
 — Tak, przed kilku dniami, z Ostendy w ślad za baronową Faustanger.
 — I zaczął z tobą od zwierzeń: wedle umowy!
 — Tak, i to mnie wcale nie bawi.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem. To mnie nudzi.
 — Lub drażni?
 Magda zamyśliła się, a Berwińska poczęła mówić powoli i poważnie:
 — Widzisz, to jest jeszcze dziwniejsze! Dusza ludzka jest tak oplątana ciałem, jak Laokoon wężami. Radaby wzleciéć, lecz do ziemi ją ciągną zmysły i pragnienia doczesne. Obiecałaś duchem, a teraz skrzydła nie mają mocy. Żeby twa ofiara była we czci i chwale ludzkiéj, możebyś ją podjęła; ale że w zamian za nią osiągniesz pogardę, lekceważenie, drwiny, a w najlepszym razie milczenie, więc cię nawet duma opuściła i chcesz być jak inne. Chcesz miéć swe upojenia i radości, swe zawody i szczęście. To zupełnie zrozumiałe, tylko — szkoda ciebie.
 — Mylisz się! Wcale nie pragnę być jedną ze zdobyczy Filipa, ale nie chcę patrzeć i słuchać jego zachwytów nad jego własném nieszczęściem. Bo ta kobieta zgubą jego będzie.
 — Powiédz mu to i usuń się.
 — Szkoda mi go! — szepnęła Magda.