Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/96

 — Kogo się kocha to podrzędna kwestya, ale jak się kocha — to wszystko. Miłość napełnia świat, ale taka, która nie napełni nieba.
 — Ja swojéj tu nie zakopię! — rzekła już hardo Magda.
 — Pamiętaj o tém przy nim! — z naciskiem odpowiedziała Berwińska.
 — Ty myślisz o krwi i nerwach! Jego zwierzenia to najskuteczniejszy przeciw nim środek. Słuchając tych szczegółów i sposobu, w jaki je traktuje, można tylko nabrać wstrętu, a nie ochoty. Zanadto mu byłam kolegą, żeby był pociągającym!
 Z ogródka dolatywały tony walca. Magda słuchała chwilę i rzekła z dźwiękiem serca w tonie i oczach:
 — A zanadto jest mi drogim i własnym, żeby drogi mógł istniéć po za nim. Więc bezpiecznam.
 Berwińska wstała i nalała herbaty, potém zaczęła etykiety składać w setki i rzekła:
 — Jak ty Filipa, tak ciebie kocha Oryż. Życie tak wszystko plącze. Za Oryża będziesz także miała zasługę, że się nie zatraci.
 — Trzeba przedewszystkiem miéć dużo zimnéj krwi, aby słuchać jego absurdów.
 Ledwie domówiła tych słów, do drzwi ktoś zapukał, a zaraz potém ukazał się właśnie Oryż, w jakiéjś śmiesznéj marynarce, któréj rękawy kończyły mu się u łokci.