Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/11

z niechęcią oczy odwrócił. Nie lubił Hilka. Nowik ozwał się wesoło:
 — Przesiedzę choć do rana, ale zarobię pięć rubli. To do młyna tego dzierżawcy ze Sławek. Dobry człek, tak prosił, żeby na jutro wieczór dostał, bo mu młyn stoi.
 — A to jutro nie wyśpieszycie?
 — Jutro u mnie święto. Chrzciny.
 — Oho, razem z panienką? A też dziewczyna?
 — Aha. Baśka będzie.
 — Dużo ich u was?
 — Szóste. Będzie dycht trzy pary.
 — Trudno nakarmić pewnie?
 — At! Nie głodne tymczasem. Co robić, jak Bóg daje!
 Hilek roześmiał się szyderczo.
 — Niechno ładne będą, to i potem głodu nie zaznają. Bóg daje dla chłopców na uciechę.
 — Jak dla jakich chłopców i naco — mruknął Nowik.
 — At — bab dla wszystkich jest dosyta.
 Nikt mu nie zaprzeczył. Wiadomo było w fabryce, że Hilek pomiatać mógł dziewczętami, bo szły za nim bandą, choć znany był hulaka, pijak i awanturnik.
 — Ty także do tego młyna robisz? — spytał go Gedras.
 — Nie, ja za Siwca kończę, bo rękę okaleczył.
 — Dziw, że ci się chciało drugiego wyręczyć.
 — Siwiec mnie przy okazji zastąpi.
 Gedras posłyszał dzwonek u bramy i wyszedł