Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/115

czorem szedł do miasteczka na karty do rejenta i wracał późno.
 Znał tedy dobrze Gedrasa i bramę.
 W pierwszym roku go nie zauważył, ale w drugim już sobie tę twarz przypomniał, w trzecim powitał jak dobrego znajomego i dopiero wtedy spostrzegł dziecko plączące się u nóg stróża.
 — To wasza mała? — spytał.
 — Moja — odparł Gedras, mimowoli usuwając za siebie dziecko, tak się lękał dla niej ludzkich oczu.
 — Skądże się wzięła raptem? W zeszłym roku nie było.
 — Było, ale małe, to siedziało w chałupie, a teraz łazi za człowiekiem.
 — To i żonę macie?
 — Nie, tyle wszystkiego.
 — I tak się samo chowa?
 — A cóż! Co jej więcej potrzeba? Na nogi już stanęła, to i najgorszy kłopot skończony.
 — Tak, nawet z czesaniem nie macie kłopotu — uśmiechnął się, patrząc na ostrzyżoną przy skórze główkę.
 Potem wyjął złotówkę i podał dziecku.
 Jak zwykle nie chciała wziąć i umknęła do chaty. Zabawiło go to i nazajutrz, gdy ją ujrzał, bawiącą się z kotem przed drzwiami, przystanął i zagadnął:
 — Mała, jak ty się nazywasz?
 — Mańka — odparła rezolutnie.
 — A chcesz cukierka?