Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/116

 — Nie chcę.
 — Dlaczego?
 — Bo tato mówił, że od tego wąsy rosną.
 — A co to wąsy?
 — Ja nie wiem, ale cukierka nie chcę.
 — A gdzie twój tato?
 — Śpi.
 — To daj mi klucz od bramy.
 — Nie dam, bo wysoko wisi i tato nie pozwala bawić się kluczami. Ale ja tatkę zbudzę.
 Po chwili Gedras wyszedł zaspany i otworzył furtę.
 Ale pan Bolesław popatrzył na szosę, po której wicher gnał kurz, i odechciało mu się przechadzki.
 — Fuj — nie pójdę. Żal mi, żem was zbudził — rzekł zawstydzony.
 Ale stróż uśmiechnął się dobrodusznie.
 — Za to, proszę pana, jem chleb i zwyczajnym.
 — Bardzo roztropna wasza mała. Niedługo potrafi was wyręczyć. Macie tu dla niej na sukienkę.
 Gedras datek przyjął jakoś niechętnie, wahająco, nie potrafił podziękować.
 — Oj, proszę pana, naco? To moja służba — zamruczał.
 Z tej racji wieczorem wspomniał go wuj Bolek w rozmowie.
 — Jaki ambitny ten twój stróż. Ledwie raczył przyjąć napiwek.
 — A tak, to hardy i niemiły człowiek, ale jako służący bez zarzutu. Służy już kilka lat i jeszczem