Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/126

musiało być bardzo silne i dojmujące, kiedy tegoż jeszcze wieczora zameldował się do pana Zaremby z prośbą o posłuchanie.
 Zaremba przypuszczał, że odkrył jakąś kradzież, więc kazał go zawołać do gabinetu, choć to nie była godzina przyjęć.
 — Co tam się stało? Złowiłeś złodzieja?
 — Nie, proszę pana, wszystko spokojnie.
 — Więc czego chcesz?
 — Przyszedłem łaski prosić.
 — O tej porze? Nie możesz przyjść w dzień do biura?
 — Bałem się, że śmiałość odejdzie. Niech pan daruje.
 — No, więc prędzej — czego chcesz?
 — Proszę pana, siódmy rok służę, ile mocy i ze szczerego serca. Możem i nie wart tej pensji i strawy, bom kaleka. Starałem się, jak mogłem, a teraz to gotowem taniej służyć, tylko żeby pan był łaskaw i mojej małej nie kazał zabierać do pałacu.
 — Co? Dlaczego?
 — Bo, proszę pana, nie jej tam miejsce.
 W tej chwili wszedł do gabinetu wuj Bolek, szukał na biurze gazet, zatrzymał się i słuchał.
 — No, naturalnie, że nie jej tam miejsce — odparł Zaremba — i mógłbyś zrozumieć, że jej tem robią łaskę.
 — Nie, proszę pana, jej tem robią krzywdę i niedolę. Ja nie mogę jej tam dać i zostawić. Ja panu służę, do pana należy mój czas i siły, i dziecko będzie służyć, jużci — nie na co innego się