Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/154

 — Pewnie, że przysięgnę. Toć twoja sprawa, to ojciec i nie ciekawy. Powiedz, Stefka.
 — Znasz ty tego grubego mydlarza na Siennej?
 — Jużci że znam.
 — No, to on mi obiecał służbę w magazynie. Dają piętnaście rubli na miesiąc i wikt.
 — O Jezu! To raj! A w jakim magazynie?
 — Gorsetów, na Chmielnej.
 — Aj, Stefka, to możebym i ja z tobą tam się dostać mogła. Już umiem szyć, a pani daje tylko pięć rubli.
 — E, ty jeszcze za głupia. A zresztą czy cię to ojciec puści?
 — Dlaczego?
 — Ot tak! — zaśmiała się Stefka. — Onby ciebie chował w pudełku. A z tego ci co przyjdzie? Niczego się nie dobijesz. Ja tam nie myślę głupią być i tak głodem przymierać. Zapowiedziałam matce, że mi dość kurateli, od niedzieli rzucam to szycie.
 — Toć i gorsety szyć trzeba.
 — Co ty rozumiesz? Poproś ojca, żeby ci nos utarł.
 — Nie, to nie — obraziła się Mańka i umilkła.
 Były już na Siennej. Na rogu Marszałkowskiej jakiś pan już podżyły zajrzał im w oczy i zaczepił.
 Mańka poczęła uciekać, Stefka odpowiedziała chichotem i konceptem. Jegomość poszedł za niemi.
 — Czego ty zmykasz? Zje cię, czy co? — fuknęła Stefka, oglądając się.