Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/159

bierając się ze swej urzędowej kapoty i dobywając z kieszeni przyniesione zapasy.
 Mańka zaczęła je oglądać.
 — Oho, dobry był dzień, tatku — ucieszyła się.
 — Dobry — nożyska też bolą i brzuch pusty.
 Usiadł i począł obliczać dzienny zarobek, ona, gospodarując, świergotała:
 — A tu się znowu tak bili i krzyczeli u Jeleniewskich. Myśmy ze Stefką tam wpadły na najgorsze.
 — Niewiele lepsza i Stefka — mruknął. — A ty co porabiałaś?
 — Ano, jak ojciec kazał, byłam u księdza wedle przygotowania do spowiedzi.
 — No, i co?
 — Kazał, żeby ojciec sam przyszedł. Pytał, czy my tutejsi. Poco mu to?
 Gedras ramionami ruszył.
 — A potem poszłam do pani Gałeckiej — szyłam, potem mnie posyłała z robotą do jakiejś pani na Wspólną, dali mi złotówkę, a potem biegałam po nici i potem przyszedł, jak co dzień, ten student do dzieci.
 — Uczyłaś się razem?
 — Uczyłam, ale że Stefka już odchodziła, więc i ja musiałam iść z nią. Dzieci zostały jeszcze.
 Gedras się zmarszczył.
 — A tobie co za mus trzymać się Stefki? Nauki nie opuszczaj!
 — Kiedy proszę tatki, boję się sama wieczorem iść. Zawczoraj sama wracałam, to jakaś stara dro-