Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/179

straszny w tej obciętej ręce, czuł każdy staw, każdy palec — dyszał w męce.
 Nagłe drgnął. Zgrzytnął klucz w zamku, weszła Mańka. Spojrzała na niego, musiał być bardzo zmieniony, bo wykrzyknęła:
 — Co wam, tatku? Chorzyście?
 Sama była blada, oczy miała czerwone.
 Chciał przemówić, ale zrazu nie wydało gardło dźwięku, odchrząknął.
 — Tam leży list do ciebie — i pieniądze.
 Obejrzała się żywo, chwyciła papier, czytała dysząc.
 On patrzał na nią, jakby jej dawno nie widział.
 Skończyła, stała chwilę jak skamieniała i naraz zajęczała dzikim głosem, porwała się za głowę, skoczyła do okna, zaczęła się z niem szamotać, by otworzyć. Zerwał się i dopadł, gdy chciała skoczyć w próżnię. Przytrzymał ją, szamotała się rozpacznie.
 — Puśćcie! Ja nie chcę! Ja nie chcę! — bełkotała.
 Ledwie zdołał ją odciągnąć i utrzymać.
 Wreszcie zemdlała i jak martwą zawlókł na łóżko.
 Ocknęła się ze spazmatycznem szlochaniem.
 — O Jezu! O Jezu! — powtarzała wśród łkań.
 Stał nad nią, wreszcie położył rękę na głowie.
 — Cicho! Opamiętaj się! Nie krzycz! Chcesz żeby ludzie się zbiegli! Cicho! Gadajże! Od kogo ten list? Za co ci on grozi! Coś zrobiła? Kto to taki?