Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/186

 Mijając, posłyszał, jak stróżka mówiła:
 — To brat tej panny, co się z nią miał żenić.
 Zastanowiło go to, ale że do motłochu miał wstręt i nigdy się do nich nie odzywał, poszedł na górę. Tam znowu stał policjant, który go szorstko spytał:
 — Wy za czem tu?
 — Do pana Morzyńskiego. Co się tu dzieje?...
 — Ot — skandal. Jego już niema.
 — Jakto niema?
 — Nu, jego ubito!
 — Co? — Zaremba pchnął drzwi i skamieniał. — Jezus, Marja! — wrzasnął.
 — Pan kto taki? — spytał go komisarz.
 — Ja, ja? To mój znajomy! Co się stało? Kto go zabił?
 — Nazwisko pańskie? Lokaj służy od kilku dni, nie umie wskazać krewnych.
 — Lokaj go zabił? Za co? Ograbił?
 — Nie. Zabił posłaniec. Mamy go w areszcie. Pan niech uprzedzi rodzinę! Trupa musimy zabrać do prosektorjum.
 — Ależ jak się to stało? Ograbiono go?
 — Nie. Zabójca nawet mu zostawił pieniądze. To zapewne obłąkany, jakiś manjak. Nie można nic jeszcze wiedzieć, śledztwo wyjaśni.
 — Boże, co to będzie? Trzy dni do wesela! Taka kompromitacja!
 — Do jakiego wesela?
 — To narzeczony mojej siostry. Co za skandal!