Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/188

niech mama nie krzyczy i nie mdleje. Ludka niema.
 Zarembina się zachwiała.
 — Jakto? Uciekł? Co ty pleciesz? Rano róże przysłał.
 — To i co z tego? Lokaj róże przyniósł, a tymczasem do mieszkania wpadł jakiś warjat i zabił go.
 — Co? Zabił? Kogo? — wrzasnęła Zarembina.
 — Ot i macie — burknął zły Józio. — Mama chce cały dom poruszyć.
 Na krzyk matki wpadła Maniusia.
 — Co się stało? — zawołała.
 — Jezus, Marja! Zabity? Co ty gadasz? Ranny może?
 — Ależ kto? Co wy gadacie?
 — Gdzie ojciec? — spytał Józio siostry.
 — Wyszedł do rejenta.
 — To posyłaj po niego. Nie potrzeba już rejenta, ani nikogo. Ludek nie żyje.
 Maniusia wrzasnęła strasznie i zemdlała.
 Zarembina podtrzymała ją.
 — Doktora! Ona umrze! To ją zabije! — krzyczała.
 Powstał w domu popłoch. Ktoś ze służby poleciał po doktora, inny po Zarembę, stróża posłał Józio po wuja Bolka.
 Maniusia dostała nerwowego ataku, położono ją do łóżka. Zarembina szlochała i łamała ręce. Józio bezradny, znudzony już tą sceną, z bólem gło-