Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/205

znała, postanowiłeś zabić uwodziciela, nie wiedząc, kto on jest?
 — Wziąłem kamień ostry i poszedłem. Zabrałem list i pieniądze. W restauracji powiedziano mi, gdzie on mieszka. Otworzył sam, tedym mu oddał list i zapłaciłem za dziecko. Niech mnie pan sędzia nie męczy pytaniami! Ja się nie zapieram, zabiłem i gotówem za to karę mieć, jaką mi sąd przeznaczy.
 — Zapewne piliście wódkę, wychodząc z domu, nie byliście zupełnie przytomny. Nie pamiętacie dobrze tej chwili zabójstwa?
 — Pamiętam. Nic nie piłem. Chciałem go zabić.
 — Córka was na niego podburzała?
 — Nie. Zostawiłem ją w domu nieprzytomną, jak martwą z rozpaczy. Żeby wiedziała poco idę, możeby go broniła. Jeszcze mnie miał kto podburzać? Wart był śmierci — zabiłem!
 — Dlaczegóż córka wasza zginęła w tejże godzinie bez wieści? Była może z wami?
 — Mańka? Mordowaćby miała?
 — Szczególne jednak, żeście sami, jedną ręką obalili człowieka młodego, silnego?
 — Snać moja sprawa była też silniejsza. On miał moc kobiety uwodzić, ja — kamienować krzywdzicieli!
 — Czyście oprócz tej córki mieli więcej dzieci?
 — Nie.
 — A żonę dawno straciliście?
 — Dawno.
 — W którym roku?