Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/214

 — Jakto?
 — No — przecie to może być tylko czasowa apatja.
 — Myli się pan, to już na zawsze.
 Roześmiał się tak szczerze, tak swawolnie. Obraziła się.
 — Niech pani daruje! Kiedy to takie zabawne w pani ustach tak młodych i tak pięknych.
 Objął ją całą spojrzeniem swych słonecznych oczu. Czuła, że się rumieni, że to spojrzenie rozbiera ją i z upodobaniem artysty — pieści.
 Zaczęła iść szybko ku drodze i willom.
 — Przyniosę dla pani muszli z tamtej zatoki. O, ja mam ochotę do wszystkiego. Niech żyje życie!
 Nie wspomniała matce o tej przelotnej znajomości.
 Nazajutrz i dni następnych spotykała ich znowu razem. Jej kącik zagarnęli nastałe. Gnieździli się tam jak ptaki. Przynosili pledy, koszyk z przekąską, nawet jego przenośne stalugi. Ale mało malował, czas schodził na świergotach, śpiewach, pieszczotach.
 Maniusia przestała chodzić nawet w tę stronę, tak ją gorszyło takie swobodne zachowanie.
 Zmieniła nawet godziny kąpieli, żeby się nie spotykać i wynalazła sobie inną kryjówkę dla swych dumań.
 A dumania te zmieniały się w miarę mijanych dni słonecznych blasków i sił wracających. Obraz Morzyńskiego malał i bladł; życie i młodość do-