Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/216

 — Pan dziś bez żony? — spytała z jakąś tajoną złośliwością.
 — Żony? Czyżem podobny do wielbłąda, że mi pani od żon wymyśla? Ja żony nie mam, mieć nie chcę i mieć nie będę! Czy mi życie nie miłe?
 — Więc ta pani?
 — To moja modelka. Potrzebowałem jej do studjum i odprawiłem już tydzień temu.
 Maniusia patrzała na niego w prawdziwem osłupieniu. A on się zaczął śmiać z całego serca, tak go to ubawiło.
 — Ta poczciwa Suzon — wzięta za żonę! Pani zapewne wprost z klasztornego pensjonatu tu przybyła. Ręczę, że pani czyta: L’héritier de Redcliff!
 — O, wcale nie! I nie wychowałam się w klasztorze, ale nie myślałam, żeby...
 Urwała, nie umiejąc wyrazić swego oburzenia.
 — Żeby co? — pytał ubawiony.
 — Żeby się państwo nie kochali — wymówiła rumieniąc się.
 — Ależ i ja temu nie przeczę, lecz miłość nie jest monopolem małżeństwa! Przeciwnie, nie rozumiem, jak można kochać wtedy, gdy mi nakażą lub zaregestrują u mera to moje uczucie. Biedni ludzie, którym taki surogat musi służyć za ambrozję. Bogami się nigdy nie poczują!
 — Opowiada pan bezeceństwa — rzekła, wstając.
 — Ucieka pani pod skrzydła mamy, od szatana. Widziałem wczoraj na poczcie mamę. Musiała