Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/224

 Pokłócili się w dalszym ciągu. Rodzeństwo nie godziło się nigdy, bracia lekceważyli siostrę, ona broniła się docinkami, na sprzeczkach, żartach złośliwych i pretensjach kończyły się rozmowy, zresztą rzadkie. Każde żyło i myślało osobno. Godziło się tylko, gdy zaczęli napadać na rodziców i krytykować „starych“. Wtedy byli idealnie jednomyślni.
 Nareszcie pewnego dnia przyszła depesza od radcy Sulickiego z prośbą o konie na pociąg i raptem ożywił się cały dom. Nawet Maniusia się ożywiła nadzieją jakiejkolwiek rozrywki.
 A radca Sulicki spotkał przed wyjazdem pana Bolesława w cukierni i zapytał:
 — Możebyś i ty pojechał do Zarembów?
 — A to poco?
 — Ano, byłoby nas trzech do winta.
 — To ty nie masz tu lepszej partji?
 — No, widzisz — chciałbym trochę wsi użyć zarazem.
 — Aha, używaj, używaj, pókiś młody. Zieleninkę lubisz, winszuję. Co mamy udawać? Na serjo chcesz się żenić z Maniusią?
 — Hm — dlaczego nie? — zaśmiał się radca. — Bardzo apetyczna dziewczyna. Jak myślisz? Dostanę?
 — Dlaczego nie?... Nie rozumiem tylko, że ci się chce tego kłopotu.
 — Mój drogi, mniejszy z tem kłopot, jak z innemi. A będzie czem się pochwalić. Zresztą lata biegną, człowiekby chciał wygody w domu.