Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/244

rachował, to zbrodniarz wytrawny, dla którego niema dość srogiej kary, to potwór, który na zawsze usunięty być powinien z pośród zdrowego, normalnego społeczeństwa. To objaw siły i zła i zaniku wszelkiej etyki w tych zwyrodniałych warstwach proletarjatu.
 Długo, potężnie, wstrząsająco mówił prokurator. Wśród publiczności czuć było gwałtowne wrażenie oburzenia i zgrozy. Ci wszyscy syci, dostatni, zda się widzieli w tym jednym uosobienie strasznych instynktów masy głodnej i biednej, gotowej rżnąć, pastwić się, burzyć cały świata porządek.
 Strach był w duszach i zadowolenie, że przecie ten potwór kary nie uniknie.
 Przewodniczący zwrócił się do niego:
 — Nie macie nic do powiedzenia na swe usprawiedliwienie?
 Gedras był zielonawo blady, podczas całej mowy prokuratora oczu z niego nie odwrócił, był jak zaklęty, wzrok miał osłupiały, usta wpółotwarte.
 Gdy przemówiono do niego, nie słyszał, nie rozumiał. Trącił go strażnik; on zatrząsł się i obejrzał jak zbudzony. Powtórzono pytanie.
 Wtedy począł ręką wodzić po twarzy i nagle zachrapał jakoś dziwnie, zakaszlał, pochylił się, czołem oparł o barjerę.
 — Co mu jest?
 Schylone, jakby zwinięte ciało drgało i prężyło się.
 Ludzie go otoczyli, wyprostowali przemocą.
 — Co mu jest? — przebiegło pytanie.