Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/271

na spacer, by zabić czas i nabrać apetytu, spotkała oko w oko towarzysza morskich kąpieli.
 Oboje drgnęli, zatrzymali się. Jej krew zalała policzki, on zaśmiał się po swojemu, szczerze, niefrasobliwie i jakby się wczoraj rozstali, uchylił kapelusza, pozdrawiając swobodnie:
 — Tiens, quelle chance, bon jour — comment ça va!
 — Co pan tu porabia? — odparła, ochłonąwszy.
 — Je vagabonde comme toujours. Arrivé hier! Et vous!
 — Homiciliée depuis deux ans.
 — Mariée?
 — Skąd pan to wnosi?
 — No, widzę. Pożegnałem primaverę — witam dogaressę.
 — A pan tu na długo?
 — To zależy, jak mi się tu spodoba.
 — Życzę zatem wesołej zabawy i żegnam — rzuciła, urażona bezceremonjalnością. Czy on myśli w dalszym ciągu nie prezentować się?
 — Do widzenia, mam nadzieję.
 — Wątpię, czy się spotkamy.
 — Ja nie wątpię. Czy pani nie wierzy w przeznaczenie?
 — Nie!
 — A ja tylko w to. Przeznaczenie sprowadziło nas tam nad morze, ono nas teraz sprowadziło i jesteśmy sobie nadal przeznaczeni. Jestem pewny, że nie upłynie tydzień, a będziemy już codziennie się spotykali. Do widzenia zatem.