Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/275

 Na ulicy padał śnieg, było ciemno i zimno, a on widział zachód letni na lagunach i taką gondolę sunącą u portyku Pałacu Dożów.
 Wtem na rogu ulicy Królewskiej spostrzegł stojącą pod latarnią kobietę. Spojrzał na nią przelotnie i minął. Kobieta zaczęła za nim iść i choć go nie zaczepiała, zniecierpliwił go ten pościg. Zatrzymał się, stanęła i ona. Zmierzyli się oczyma i uderzyło go, że nie miała miny wyzywającej i zuchwale cynicznej, ale raczej ponurą. Czarne jej, przepaściste oczy patrzały nań tragicznie, wzrokiem głodnego zwierza.
 Chciał ją odpędzić, może zwymyślać, ale rzekł:
 — Poco się włóczysz na taki czas?
 Ruszyła ramionami.
 — Bo nie mam karety ani gabinetu, a żyć trzeba — odparła z jakimś sztucznym humorem.
 — No, to masz rubla i nie włócz się za mną.
 Zdawało się, że się zawahała chwilę, ale wreszcie w milczeniu wyciągnęła rękę, zgrabiałą od zimna i wzięła monetę. Potem stanęła znowu pod latarnią.
 — Nie idziesz do domu? — spytał.
 — Z rublem? — zaśmiała się gorzko. — Spróbuj przeżyć we troje dzień za rubla!
 Dwóch mężczyzn ukazało się na drugiej stronie ulicy. Poszła szybko ku nim i zginęła mu po chwili z oczu.
 — Przepyszne ma oczy — pomyślał i poszedł dalej.