Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/277

i prawie się zdziwił, gdy nazajutrz zjawiła się w pracowni.
 Była jak zwykle ubrana jaskrawo, w lichą tandetę i dygotała z zimna. Przy świetle dziennem wydała mu się jeszcze chudsza, zniszczona i z jakimś złowieszczym wyrazem zapadłych oczu.
 Zrozumiała wrażenie jego twarzy i rzekła:
 — A co? Po dniu to na modelkę nikt mnie nie weźmie. Na daremnom tyle drogi szła.
 — Daleko mieszkasz?
 — No jużci, że nie w Alejach na pierwszem piętrze od frontu! Odpocznę trochę i ogrzeję się.
 Podeszła do pieca i przygarnęła się do niego z widocznem, zwierzęcem zadowoleniem. Potem powiodła oczyma po pokoju i zatrzymała wzrok na zastawie stołowej. Brzechwa, zajęty tego dnia robotą, kazał sobie przynieść śniadanie od siostry i jadł właśnie, gdy ona przyszła.
 — Zdejm kapelusz i żakiet — rzekł.
 Nie zdawała się słyszeć, patrzała uparcie na jedzenie.
 — Jak się nazywasz? — spytał.
 — Ja? — ocknęła się i pomyślała. — Wójtówna, czy jakoś tak — rzuciła niedbale.
 — Sama mieszkasz? — spytał.
 — Et takie badanie, jak w cyrkule! Co tam ciekawego. Przyszłam pozować, a nie chcesz, to mi daj za kurs, to sobie pójdę.
 — Zdejm żakiet i kapelusz — zawołał niecierpliwie.