Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/279

dzie mi dosyć. Jakbym zjadła, tobym w cieple wnet zasnęła. Ale jeśli mi dasz, co tam na stole zostało, to zabiorę, wychodząc do domu.
 — Masz rodzinę?
 Ruszyła milcząco ramionami tylko i wypiła piwo.
 Wziął się znowu do roboty, ale już nie gwizdał. Zaciekawiła go tą jakąś dziką zawziętością i skrytością. Prędko skończył szkic.
 — No dosyć na dzisiaj. Przyjdziesz jutro?
 — Przyjdę. A ile dostanę?
 — Mówiłem ci — rubla za godzinę.
 — Dobrze, ale mi dziś daj pięć rubli zgóry. Odrobię.
 — Na co ci potrzebne? Na życie?
 — Piesby tego życiem nie nazwał, ale tak się mówi.
 — No, dam ci pięć rubli, ale mi daj swój adres, imię i opowiedz, jakie to masz życie.
 — Bardzoś głupi. Adres mogę dać fałszywy, a historję zełgać, jak mi się podoba. Nikomu nic do mojej historji, a adres to: Czerniakowska 52, Józef Siwiec.
 — No, dobrze. Masz pięć rubli, a teraz zjedz i zabierz resztę śniadania.
 Przeszli do jadalni, ale kobieta nie chciała nic tknąć z jadła. Zabrała wszystko w papier, otrzymane pięć rubli schowała za gorset, i ubrawszy się, prędko wyszła.
 — Tyle ją będę i widział — rzekł do siebie Brzechwa.