Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/280

 Ale przyszła nazajutrz akuratnie o dwunastej i wyglądała mniej wyczerpana.
 Że był zajęty przy czemś innem kazał jej się rozebrać i czekać. Usiadła przy piecu i po chwili zaczęła półgłosem mruczeć jakąś piosenkę.
 — Musiałaś dziś dobrze zjeść — zaśmiał się.
 — Wyspałam się za całe dwa ruble.
 — Jakto?
 — Ano, dałam Józefowi, to sobie poszedł pić na całą noc, a ja już w domu nocowałam.
 — No, a trzy ruble na co poszło?
 — Długi popłaciłam.
 — I nic nie zostało?
 — A nic. Dziś już trzeba iść na robotę.
 Skuliła się przy piecu i mruczała jakąś niewyraźną melodję, która zapewne była skoczna, ale w jej wykonaniu miała coś okropnie tragicznego.
 — To z tym Józefem mieszkasz?
 Skinęła głową, nie przestając śpiewać.
 — Dawno?
 Podniosła oczy i wlepiła je w jakiś jeden punkt.
 — Dawno, dawno, długo! — wymówiła w jakiemś osłupieniu.
 Potem się zerwała, poczęła oglądać pracownię, dotykać makat i sprzętów, spojrzała też na swój wczorajszy szkic i zaśmiała się.
 — Ot — i mój portret będzie na świecie, jak takich co jeżdżą na gumach i mają brylanty.
 — No, a ty się nie spodziewasz zrobić karjery?
 — Ja? Ze mnie już nic nie będzie. Ja tak ciągnę,