Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/287

rą. Utkwiła je w próżnię nieruchomo, przez długą chwilę. Zerwała się nić zwierzeń i szczerości, odpowiedziała krótko, z pogardliwem rzuceniem ramion:
 — Oho, jeszcze pan chce, żeby i ojciec był. Taki zbytek.
 — A dawno ty tak żyjesz?
 — Dawno — nie dawno. Może dwa lata. Długo!
 Zdawała się upojona jedzeniem i ciepłem, głowa opadła bezsilnie.
 — Pójdę już — rzekła wstając z westchnieniem. — Dobrze tu, ale niezdrowo. Potem wszędzie zimno, straszno, obrzydliwie, duszno. Teraz to mieszkam na Granicznej, u Julki rudej. To tam w stancji mieści się siedem osób, a wieczorami schodzą się na karty inni, bo jej brat lubi kompanję. Jak leżałam chora, to dziw, że mnie nie rozdeptali.
 — Zostań i zaśnij na otomanie.
 — Eee — pan żartuje!
 — Wcale. Idę malować. Zbudzę cię, jak będę wychodził.
 — Pan, dalibóg, dziwny człowiek. Nie boi się pan, że ja co ściągnę i drapnę?
 — Co prawda, nie pomyślałem o tem.
 — Czy tu do pana przychodzą kobiety?
 — Przecie i ty jesteś.
 — Ho, ho! Do pana to pewnie przychodzi jedna. To ci musi być pierwsza klasa!
 — Nie, żadna nie przychodzi, żadnej nie chcę.
 — I, albo to prawda?
 — No, śpij — pilno mi do roboty!