Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/290

przebłagać, a że to właśnie był wtorek, ubrał się i udał na przyjęcie do Sulickich.
 Maniusia przyjęła go bardzo sztywnie. Była mocno upudrowana dla zamaskowania łez. To go wzruszyło i gdy tylko znalazł sposobność chwili poufnej rozmowy, zaczął się tłumaczyć i przepraszać.
 Była niewzruszona, nieufna i obrażona.
 — Doznałam obelgi, której się nie wybacza — szepnęła zimno. — Może pan być przekonany, że na spotkanie z takiemi kobietami więcej się nie narażę. Czy pan mi odnosi broszkę?
 — Jaką broszkę?
 — Zostawiłam na stole tam... u pana — wymówiła z trudnością szeptem.
 — Nie dostrzegłem. Jutro odniosę, ale doprawdy to była kobieta o wsparcie. Przysięgam!...
 — O — nie potrzebuję kłamliwych przysiąg — rzuciła z miną królowej i odeszła majestatycznie.
 Przez cały wieczór nie zamienili więcej ani słowa.
 — Odniosę jutro broszkę, będzie sama, to się chryja skończy — myślał filozoficznie, wracając do domu.
 Nazajutrz daremnie szukał w pracowni broszki, i zupełnie spokojny, że jej tam nigdy nie było, poszedł do Maniusi o godzinie, gdy wiedział, że nikogo z rodziny w domu nie znajdzie.
 — Moja broszka? — było pierwsze słowo.
 — Niema jej u mnie. Musiała się pani pomylić, nie mieć jej onegdaj na sobie.