Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/296

 Radca był na posiedzeniu. Maniusia wybierała się do ciotek, ale w ostatniej chwili dostała migreny i wyprawiła w swem zastępstwie matkę.
 W eleganckim negliżu przyjęła go pomimo bólu głowy i wprowadziła do buduaru, słabo oświetlonego.
 Nie była już sztywna, zlekka nadąsana, pragnąca przeprosin i pojednania. Nie spytała o broszkę, a gdy ją podał, rzekła z zalotnym grymasem:
 — Ach, ile ja przeszłam zgryzoty i strachu z pana powodu!... Powinnam nienawidzieć!
 — Strachu? Co pani mogło grozić?
 — Jakto co? A gdyby się broszka nie odnalazła?
 — Och — byłaby po paru dniach akuratna jej kopja.
 — Dobrze panu mówić. To przecie pamiątka.
 — Po matce męża pani. Mój Boże, pani aż tak szanuje takie pamiątki!
 Roześmiał się. Uraziło ją to, poczuła w jego głosie lekceważenie i szyderstwo.
 — Pan wogóle niema pojęcia o jakiemkolwiek poszanowaniu!
 — Niestety! Nikt mnie tego nie nauczył.
 — Wierzę — sądząc po pana niewybrednych gustach.
 — Mianowicie? — spytał, patrząc na nią bystro.
 — No, kiedy uprawia pan stosunki ze złodziejkami!...
 Wstał, czując, że kipi, że jeszcze chwila, a po-