Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/297

wie słowo obelgi tej kobiecie „z porządnego towarzystwa“.
 — O, pani — kto z nas nie jest złodziejem? Wszystko zależy od punktu widzenia. Szczęściem, złodziejka odniosła pani klejnot rodzinny, u mnie zapomniany. Nie grozi pani nic. Pozwoli się pani pożegnać. Jutro wyjeżdżam.
 Maniusia zachwiała się, krew jej uderzyła do głowy.
 — Jakto? Pan odjeżdża? To niemożliwe! O, Boże! A — a — a cóż będzie ze mną? Z nami?
 — Zapomnimy, jak każdej zabawy. Nas przecie stać na taką zabawę — z nudów! Żegnam panią.
 — Potwór! Oprawca! O, Boże, com ja uczyniła, nieszczęsna!
 Padła na otomanę, kryjąc głowę w poduszki.
 On nawet nie spojrzał na nią i wyszedł.
 — Rok nie spojrzę na żadną — zamruczał, schodząc nadół.
 Następnego dnia składał pożegnalne wizyty. Wieczorem zaprosił kolegów na kolację i tam któryś najpóźniej przybyły rzekł:
 — Czytaliście wieczorne gazety?
 — Nie. Co tam ciekawego?
 — Ano — epilog sprawy Morzyńskiego.
 — Co to za Morzyński?
 — Nie pamiętacie? Przed paru laty zabił go posłaniec kamieniem.
 — Aha, — jego narzeczona poszła za tego starego piernika Sulickiego.
 — No ten. Otóż wtedy daremnie szukano jakiejś