Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/104

Narzeczony kończy prawo, czekają na siebie. Bezczynność i powietrze miejskie jej nie służy. Zupełnie bezinteresownie zajęłaby się tutaj. Jak mama się zdecyduje, proszę do mnie słówko napisać, a ja rzecz załatwię.
 — Może się obejdę. Kazio na przyszły rok wróci, ożenię go.
 — Oho, tak się to mamie wydaje łatwo. Czemu mama o mnie nie pomyśli, ja starszy i gotów choć jutro do ołtarza, a Kazia mama nie namówi.
 — To się mylisz. Kazio zrobi, co zechcę, a ty gotóweś zrobić, czego ja nie zechcę.
 — No, zobaczy mama, jak nas fałszywie sądzi.
 — Cóż to za zagadki? Wiesz co o Kaziu? To mów.
 — Mnie się zdaje, że on się kocha w Stasi Ozierskiej.
 — Pleciesz jak na mękach! — oburzyła się.
 — Tylko ona go nie chce! — dokończył niezrażony.
 — Skądżeś to wysnuł? Chyba nie z ich zwierzeń?
 — Nie. Mam przeczucia i obserwacje.
 — Et! — machnęła ręką pani Taida.
 Zamyśliła się i spytała:
 — A ta twoja protegowana ma jaki taki ład w głowie?
 — Ależ jak najlepszy. Zupełnie przyzwoita i miła panienka. No, i ładna, i wesoła, ale zakochana w swym Karolu i nie zalotna. Serjo mówię, żeby się mamie podobała i dogodziła. Proszę spróbować na czas jakiś.
 — Czemże się ona zajmuje?