Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/106

 — To chyba tam widziała pani wilki i zbójów, bo tu tego nie znamy.
 — A furman mi opowiadał, że często je spotykał i raz go omal nie pożarły.
 — Plótł bajki, żeby panią zabawić.
 — Niemiłosierny, a ja drżałam z bojaźni! — uśmiechnęła się panna uspokojona.
 Pani Taida wprowadziła ją do jadalni i zaprosiła do stołu.
 — Dziękuję pani, nie głodnam i mam tak szaloną migrenę ze wzruszeń i zmęczenia, że tylko marzę o spoczynku.
 — Niechże się pani w swoim pokoju rozgości i położy.
 Nowo przybyła zgodziła się chętnie, a miała w sobie nielada wdzięk, kiedy pani Taida pozostała chwilę w jej pokoju, gawędząc, a potem zajrzała raz jeszcze i słysząc, że nie śpi, spytała, jak się czuje.
 — Bardzo mnie głowa boli — odparła łagodnie dziewczyna.
 — Często na to pani cierpi? — zagadnęła pani Taida, siadając na łóżku.
 — O, bardzo często. Wogóle marne mam zdrowie! — westchnęła.
 — Trudno pracować w takich warunkach.
 — Mam nadzieję, że mi wieś posłuży! Tak bardzo jestem wdzięczna pani za łaskawą propozycję. Ze wszystkich sił będę się starała dogodzić.