Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/110

wskutek zamęczania się nieprodukcyjną nauką. Wykoślawicie ludzkość, i tyle!
 Panna Irena spuściła oczy.
 — To prawda! Dlatego też ja nie wyjdę zamąż.
 — A syn mi wspominał, że ma pani narzeczonego.
 — Miałam, ale mu odmówiłam! Jakżebym miała sumienie obarczać kogoś sobą.
 Była smutna szczerość w jej tonie i spojrzeniu.
 Panią Taidę żal ogarnął.
 — No, no,! nie trzeba żyć w ostatecznościach. Poprawi się pani, wypocznie, nerwy się wzmocnią i zdrowiej zacznie pani myśleć i czuć. Młoda dziewczyna, która wyrzeka się miłości, jest albo fałszywa, albo chora. Pani na fałszywą nie wygląda.
 — Nie, o, nie! — składając ręce, zawołała panna Irena.
 — No, a teraz postanówmy, czem się pani zajmie. Szyć jest mało co, wystarczy na to wieczora, o kwiaty chyba panią proboszcz poprosi na maj. Księgi rachunkowe prowadzę całe życie sama, choć bez patentu na buchalterkę; uczyć tu niema kogo. Ruch dla pani będzie konieczny. Niech się pani zajmie domem i ogrodem. Właśnie zakładają tu inspekta.
 — Mój Boże, czemuż nie uczyłam się ogrodnictwa.
 — Dzięki Bogu, że nie! Ogrodnika mam, pani go dopilnuje tylko codziennie, a zresztą ja panią nauczę, co i kiedy ma być zrobione. Zajmie się pani śpiżarnią i porządkiem w domu, chyba to pani umie?