Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/119

brała pani zdrowej cery, trochę ciała i dużo sarkazmu. To ostatnie w największej dozie — stanowczo. Skądże ten ostatni nabytek?
 — O, to nie tutejsze. Korzystałam jeszcze w Warszawie z pana przykładu, uczyłam się, teraz praktykuję.
 — No, no! Żeby tak dłużej wiejskiego powietrza, pobiłaby pani profesora. Szczęściem, rodzice stęsknili się za panią i wzywają do siebie.
 — Jakaś wczorajsza widocznie tęsknota, bo zawczoraj miałam list i pozwalają mi zostać, o ile tylko pani Skarszewska zechce.
 — Tak, ale się rozmyślili i przeze mnie piszą, żeby pani wracała.
 — O, przez pana. Są tęsknoty, które mnie wcale nie rozczulają. Możemy iść do domu.
 Włodzio, który się rozsiadł do dłuższej gawędy, zaprotestował.
 — No, a ta kapusta? Pani była nią tak zajęta. Ja mogę zaczekać, aż pani skończy — nie głodnym.
 — Niech się pan nie poświęca. Wrócę tu, gdy pan będzie odpoczywał po podróży.
 — Aj, panno Ireno! Zapowiedziałem, że się pani mnie nie pozbędzie. Ja przysięgi dotrzymuję.
 — Dobrze, że pan to mówi za siebie, dlatego wierzę! — rzuciła, odchodząc szybko w stronę dworu.
 Poszedł za nią, wcale nie zrażony.