Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/137

nadzwyczajne było jego żądanie, gdy mu Stasia otworzyła drzwi.
 — Jadę o jedenastej, pójdź ze mną na spacer do Łazienek. Dobrze? Nogi trochę rozprostujesz.
 — Czyś oszalał! Na spacer! A mnie to poco? — zdziwiła się. — Zresztą mama...
 Ale Ozierska dosłyszała i poczęła wołać:
 — Ma rację, ma rację! Przejdźcie się trochę! Do mnie się obiecała na wieczór Męcińska, wcale was nie potrzebuję. Idź, dziecko, idź!
 — Ależ kiedy ja nie chcę! — oburzyła się Stasia. — Nie znam nic bliższego idjotyzmu jak spacery dla spaceru.
 Kazio nic nie odpowiedział, ale właśnie to milczenie wydało jej się wyrzutem, a podejrzliwa była ogromnie.
 — Cóż to! Obraziłeś się, żem nie zechciała dogodzić głupiej fantazji. Zapewne znajdujesz, żem ci odpłacić powinna za twe uprzejmości.
 Ruszył ramionami.
 — Ja zawsze robię to tylko, co mi się podoba, więc uprzejmości nikomu nie świadczę. Ale też nie wiem, czego się oburzasz na moją propozycję. Chyba mnie masz za konkurenta i znajdujesz, że młodej pannie nie wypada spacerować z kawalerem.
 Stasia aż skoczyła z gniewu.
 — Jak to zaraz po twoim dowcipie znać, żeś wykwalifikowany hodowca bydła!