Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/140

stał? Co ty w tem masz za interes? Przecież nie jesteś tak dalece głupi, żeby się kochać we mnie?
 — Albo ja wiem! Nie zastanawiałem się nigdy nad tem. Chyba nie, bo się ciebie nie boję jak wszystkich panien, ani mi tchu nie zapiera, gdy ciebie zobaczę Oto zżyłem się z tobą tyle lat i w nałóg weszło.
 — Bo mi się wciąż plączesz przez życie, sama nie wiem poco.
 — Może ci to dokucza?
 — Nie, przywykłam. Tylkom się bała, że ci głupstwo strzeli do głowy i będziesz myślał, że ja się w tobie rozkocham. No, więc żebyś wiedział, żem ja nie poto tyle się mordowała, cierpiała i znosiła, żeby cel zdobywszy, żoną czyją zostać, rzeczą mężczyzny, jego sługą lub zabawką. Kądziel prząść, dzieci niańczyć, śpiżarnią zarządzać i złe humory znosić. Do tego nie mam powołania.
 Kazio się roześmiał.
 — W takiej roli nigdym ciebie sobie nie przedstawiał, ale też i żony takiej za nic nie wezmę. Zresztą wogóle nie chcę się żenić. Pamiętasz, jakeśmy sobie ślubowali? Dotrzymam, druhu!
 — Wątpię. Matka twoja potrzebuje synowej.
 — Tymczasem nie. Dobrała sobie nareszcie dobrą towarzyszkę!
 — Ach, tę protegowaną Włodzia, Irenę Szumską.
 — Znasz ją?