Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/141

 — Tak, trochę. Rodzaj anemicznej stokrotki, ale dobra dziewczyna, tylko chorowita. Jeśli nie wyjdzie zamąż za doktora, to fundusz straci na kurację.
 — To też Włodzio chce się z nią żenić.
 — Doprawdy! Ma lepszy gust, niż sądziłam.
 — Ale ona go nie chce.
 — Także ma lepszy gust, niż sądziłam!
 — Nie lubisz Włodzia?
 — U ciebie zawsze: lubisz, nie lubisz, jak u pensjonarek. Ja zaś tem się nie rządzę nigdy, nawet nie rozumiem. Taksuję człowieka; cenię lub nie cenię i dalej o tem nie myślę.
 — Przecie kochać każdy musi. To konieczność życia.
 — Wmawiajcie to sobie, wmawiajcie, abyście się stali zwierzętom równi: ja nie chcę. Jeśli jest mus kochania, to ja go biorę duchowo. Ja kocham swą naukę — człowieka za nic mam, bo mi niczem jeszcze żaden nie zaimponował.
 — Toś ty słaba, kiedy szukasz wielkości i mocy i to uwielbiasz. Żebyś była sama siłą, patrzałabyś pod stopy i słabe do siebie dźwigała.
 — Brednie! Podobne szuka podobnego.
 — Nieprawda. Kontrasty i sprzeczności łączą się i uzupełniają wzajem. Szwankuje twoja fizyka.
 — Bo mnie wyciągasz na dysputy idjotyczne. Mówię ci, nie kocham nikogo i potem, jak ludzie względem mnie postępowali, powinnam na nich plwać i nie-