Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/160

 — Jeśli to były suchoty — powątpiewająco rzekła Stasia, oglądając pilnie zioła.
 — Przedstaw to profesorom swoim! — rzekła matka.
 Stasia spojrzała na nią zdziwiona i ruszyła ramionami tylko.
 — Nie masz czego ramionami ruszać! Matka twoja jedzie ze mną do Rudy, a ty się zbieraj do Genewy. Masz kończyć, to kończ, dość jest wykoszlawionych kobiet na świecie.
 Stasia popatrzyła na obie, krew jej uderzyła do twarzy i nozdrza się rozdęły na hasło swobody, ale po chwili twarz się skurczyła, stwardniała i odparła szorstko:
 — Nie będzie za mnie nikt matki pielęgnował.
 — Otóż właśnie ja będę! — z gniewem rzekła pani Taida. — Matka twoja potrzebuje dobrego powietrza, słońca, suchego mieszkania. Zresztą my możemy o sobie decydować bez ciebie, mam nadzieję.
 — Moje dziecko, niech mnie Bóg broni, bym ci ciężarem miała być! — ozwała się uroczyście Ozierska. — Ja mam też względem ciebie obowiązki. Pojadę do Rudy i będę na ciebie oczekiwać.
 Tu zaczęła płakać, wzruszona nad sobą.
 — To nie może być! — uparcie mruknęła Stasia. — Ja nie potrzebuję łaski niczyjej.
 Ale pani Taida nawet nie raczyła jej zburczeć, zaczęła praktycznie projekt omawiać.