Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/173

 — Dodaj ode mnie, że ją tu czekamy! — po sekundzie wahania ozwała się pani Taida.
 Wysłał Kazio depeszę, na którą nie było odpowiedzi.
 Tymczasem zaludniła się Ruda, bo zjechali Włodziowie na lato, tak szczęśliwi i z siebie zadowoleni, że aż pani Taida, patrząc na nich, zapomniała swej troski o Kazia.
 A Kazio prawie gościem był znowu w domu, zajęty wiosenną serją własnych i cudzych spraw.
 Pewnego wieczora wracał z powiatu, gdy na drodze spotkał bryczkę pocztową z tak rozbitym dzwonkiem, że aż spojrzał, ktoby cierpliwy to znosił. Spojrzał i krzyknął:
 — Stój! — furmana za ramię biorąc.
 Na bryczce jechała Stasia.
 Chłopak zeskoczył i zbliżył się do niej rozpromieniony.
 — Nareszcie! — zawołał. — Czemuś nie odpowiedziała na depeszę? Matka twoja schnie z niepokoju.
 — Wysłałam list, który zapewne zginął. Żeby nie matka, nie zrywałabym się tak do wypoczynku, ale teraz każde jej życzenie spełnię, więc jestem. No, druhu, dotrzymałam ja — a ty?
 — Jakem ci obiecał. Wołem nie zostałem. Opowiem ci wszystko, com zaczął, a ty powiedz, ciężko było?
 — Już nie pamiętam. Mam dyplom „cum laude“. Krajowy egzamin fraszka! Zdobyłam szklanną górę.