Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/176

 — Zdrowa, różowa, biała, trochę utyła. Kochają się naumór. Włodzio, jak zawsze, kpiarz.
 — Dobrze mu idzie praktyka?
 — Nie wiem, nigdy o tem nie mówi.
 — Rzemieślnik! — mruknęła.
 Kazio się zawahał i spytał jakoś nieswoim głosem:
 — Czy ty sobie nie przykrzysz, że my sobie dotąd mówimy „ty“?
 — Bo co? Aha, Włodzio się z tego śmieje! Bo prawda, matka mi to zawsze wytykała, że nie wypada. Trzebaby przejść na pan i pani, ale czy będę pamiętała — nie ręczę.
 — Tylko przy ludziach.
 — O, co to, to nie. Miałabym jeszcze myśleć, kiedy, co? Ładniebym pomieszała! Ha, no, trudno, trzeba zapomnieć studenckich zwyczajów. Daj mi papierosa.
 Wjechali w gaj, wonny od rosy, księżyc wschodził. Rozejrzała się Stasia wokoło i rzekła:
 — Ładnie jest tutaj, jakby człowiek zdrowie i siły połykał z powietrzem. Ej, chyba przekonam mamę i wybiorę się z tobą na kaczki. Masz tobie, i znowu „ty“! Przeklęte ceregiele światowe. Mów mi pan pani, bo zapomnę. Co ci znowu? Śpisz?
 — Ja, nie! — westchnął. — Szkoda mi studenckich czasów i naszego koleżeństwa.
 — No, tego nie cofam!