Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/178

 — Niech pani będzie spokojna. W nocy wyjeżdżam na kolej — odparł.
 — Gdzie znowu? — spytała pani Taida.
 — Do Złotopola, na próbę ekstyrpatorów. Zjedziemy się z Jezierskim i Brzezińskim. Nie wrócę aż dziesiątego, jeśli o Warszawę nie zawadzimy, na wystawę.
 — Ej, wróć na wigilję świętego Jana — wtrąciła Irenka. — Przecie mamy nocować w lesie, szukając kwiatu paproci i palić sobótki.
 — A będziesz śpiewała w lesie, na rosie?
 — Będę.
 — Ano, to wrócę.
 — Mój drogi, — wtrąciła pani Taida — a nie zapomnij o imieninach radcy. Oczekują tam napewno Włodziów i ciebie. I ciotka ma żal, żeś tak dawno nie był.
 — Zdaje mi się, że i panna Marja ma żal! — zaśmiał się Włodzio.
 — To niech sobie ma! — mruknął Kazio. — Nie mam czasu zachwycać się jej konną jazdą i kostjumami sportowemi.
 — Kto jest panna Marja? — zagadnęła Stasia.
 — Domniemana moja bratowa! — odparł Włodzio.
 Spojrzała na Kazia z drwiącym półuśmiechem. Ale on w tej chwili podniósł na nią oczy i odparł:
 — On stworzony na żydowskiego swata, który gotów swatać gęś z prosięciem, byle handel szedł.
 — No, bardzo proszę panny Marji nie porównywać