Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/181

 Założyła ręce na kolana, pochyliła głowę i zamyśliła się głęboko. Pani Taida nie przerywała jej, pisała na biurku list.
 W tej chwili lokaj drzwi otworzył i rzekł:
 — Proszę pani, Hanna przyszła.
 — Wprowadź ją do kancelarji.
 Po chwili rozległ się płaczliwy głos starej chłopki.
 — Proszę pani, ja po radę. Mój stary już od postu rany na nogach ma i zagoić nie można.
 — Moja kochana, zaraz ci tu doktora przyślę.
 — Pani myśli młodego pana! Jużem go sama prosiła, ale mówił, że nie ma czasu. Wiadomo, odpocząć do domu przyjechał, a dopiero co widziałam, z młodą panią popłynęli do pasieki.
 — A gdzież ten twój stary? W chałupie?
 — Przywiozłam go. Na wozie leży, tu, za bramą.
 — Stasiu! — zawołała pani Taida. — Obejrzyj rany tego chłopa.
 Dziewczyna ocknęła się z myśli i weszła.
 — Jakiego chłopa? — spytała.
 — Mego starego, panieneczko! Od postu na nie leży! — poczęła stara, obejmując ją za nogi.
 — Chodźmy! — rzekła pani Taida, biorąc kapelusz.
 Poszły we trzy za bramę, gdzie na wozie chłop leżał, wymizerowany okropnie.
 — Jakże go tu opatrzę? — rzekła Stasia — Żeby go gdzie w pokoju umieścić.