Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/186

 — Szkoda ciebie. Takaś znowu mizerna, Staśko! — rzekł jakimś nieswoim tonem, patrząc na nią łagodnie.
 — Et, głupstwo! Albo mi to pierwszy raz. Przygotuj mi tylko lekką strzelbę.
 Włodziowie nadeszli i zawrócili wszyscy do domu.
 — Cóż! Palimy jutro Sobótkę? — spytała Irenka. — Ale i pani z nami pójdzie, panno Stanisławo?
 — Po paproć! Dobrze, jeśli nie zasnę, bo jutro dodnia idziemy na kaczki na błota.
 — Winszuję! Pamiętacie kiedyś burę mamy? Co do mnie, wolę oglądać zachód słońca jak wschód.
 Tu zwrócił się do Kazia:
 — Powiedz mi, co się z tobą dzieje? Wyglądasz przytomny, ale nieobecny. Pokażno język. Możeś chory? Muszę ci serce przesłuchać. Coś mi bardzo patrzysz na zakochanego...
 — No, a jeśli tak, to co? Przecie mi wolno.
 — Ależ wolno, i owszem. Idź do mamy po soliter.
 — Niestety, kocham mężatkę, ot tę tam gruszę przy lodowni.
 — Za wysoko patrzysz — rozgniewał się Włodzio.
 — A bo też dokuczasz każdemu — wtrąciła Irenka — i drażnisz bezustanku.
 — Ciebie nigdy!
 — Doprawdy! Dwóch słów serjo nigdy od ciebie nie słyszałam.