Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/190

 — Ot, obmierzło mi wszystko. Pracuję, morduję się i poco — dla kogo?
 — Widzisz, to mi przypomina, com ci miała mówić. Matka twoja uczyniła mi wymówkę, że jeśli się nie żenisz, to z winy mego zgubnego wpływu. Jeśliś jej to wmówił, toś skłamał. Kiedym ja ciebie odwodziła od małżeństwa?
 Zwróciła się do niego i stanęła, patrząc mu prosto w oczy.
 — A czyś ty pomyślała kiedy, że ja się ożenię? — odparł.
 — Nie — rzekła szczerze. — Nigdy mi to do głowy nie przyszło.
 — A gdyby się to stało, nie byłoby ci przykro?
 Zastanowiła się, zupełnie szczerze badając siebie.
 — I to mi nigdy do głowy nie przyszło! — powtórzyła. — Ale, naprawdę, zwykłą koleją to przyjść musi.
 — Może masz dla mnie partję? — spytał gorzko.
 — Także przypuszczenie! Weźmiesz sobie jaką pannę ładną i posażną, jak każdy, i będzie wam dobrze.
 — Bardzom ci wdzięczny za zdanie i radę, ale nie spełnię. Nie wezmę „jak każdy“ pierwszej lepszej panny, bo mam jedną wybraną, a że ona mnie nie chce, więc zostanę sam.
 — Czemuż ona ciebie nie chce?
 — Bo za mało dać mogę i serca nie potrafiłem zdobyć.
 Pokręciła głową.